دوام و پایداری تلفن‌های همراه هوشمند در مقایسه با زیبایی‌شناسی و قابلیت‌های آنها، از جایگاه پایین‌تری برخوردار است.
اگرچه استحکام گوشی‌های هوشمند طی دهه‌های اخیر به‌تدریج بهبود یافته، اما روندهای طراحی مدرن، آنها را در معرض آسیب‌پذیری بیشتری قرار داده است. عناصری همچون نمایشگرهای لبه‌به‌لبه و پنل‌های پشتی شیشه‌ای، توانایی مقاومت تلفن‌ها در برابر ضربه‌ها و فشارهای روزمره را کاهش داده‌اند.
گوشی‌های تاشو، به‌واسطه نمایشگرهای داخلی ظریف و مکانیسم لولایی مستعد نفوذ گردوغبار و خوردگی، نمونه‌ای بارز از این کاهش استحکام به شمار می‌روند.
اولویت‌دهی به زیبایی در برابر دوام
روندهای بازار حاکی از آن است که زیبایی ظاهری و امکانات پایه، بر جنبه‌های کاربردی—به‌ویژه مسئله دوام—ارجحیت دارند. در چنین شرایطی، کاربران ملزم به پرداخت هزینه‌های گزاف برای دستگاه‌هایی هستند که حتی در ساده‌ترین آزمون‌های مقاومت نیز عملکرد ضعیفی دارند.
اگرچه نمایشگرهای لبه‌به‌لبه ظاهری زیبا و مدرن به گوشی می‌بخشند، حتی استفاده از موادی مانند تیتانیوم نیز نمی‌تواند محافظت کافی از صفحه نمایش را تضمین کند. همچنین بدنه پشتی بسیاری از گوشی‌ها شکننده‌تر از گذشته شده و همین امر استفاده از قاب محافظ را برای اکثر کاربران به ضرورتی انکارناپذیر تبدیل کرده است.
پیشرفت تدریجی و محدود در استحکام
در نخستین سال‌های ظهور گوشی‌های هوشمند (دهه نخست هزاره سوم ) کاربران با احتیاط بسیار با این دستگاه‌ها رفتار می‌کردند، گویی یک لپ‌تاپ است. آنها در برابر نفوذ آب و گردوغبار مقاوم نبودند و حتی سقوط از ارتفاع کم (مانند مورد نوکیا N95) می‌توانست منجر به آسیب قابل توجهی شود. آیفون نیز تا سال ۲۰۱۶ و عرضه مدل iPhone 7، موفق به دریافت گواهی رسمی مقاومت در برابر آب نشد؛ با وجودی که نخستین نسل آن در سال ۲۰۰۷ مجهز به شیشه گوریلا گلس بود که به استحکام نسبی معروف است.
در ادامه، پیشرفت در زمینه مواد و مصالح به افزایش تدریجی دوام گوشی‌ها کمک کرد. بدنه‌های پلاستیکی نازک با آلومینیوم، تیتانیوم یا پلاستیک‌های بادوام‌تر جایگزین شدند. فناوری گوریلا گلس نیز متحول گردید تا مقاومت بیشتری در برابر ضربه برای گوشی‌های پرچمدار فراهم کند. علاوه بر این، استاندارد IP68 در مقاومت در برابر آب و گردوغبار، به معیاری رایج در بسیاری از گوشی‌های هوشمند مدرن تبدیل شده است.
گوشی‌های تاشو: عقبگرد در مسئله دوام
علیرغم این پیشرفت‌ها، گوشی‌های تاشو (حداقل در طراحی‌های فعلی) در زمینه استحکام یک گام به عقب برداشته‌اند. این دستگاه‌ها قادر به مقاومت در برابر ذرات ریز (کوچک‌تر از یک میلی‌متر) نیستند و برای مثال، در صورت سقوط روی ماسه به راحتی آسیب می‌بینند.
برخی از مدل‌ها فاقد درجه‌بندی مقاومت در برابر گردوغبار هستند، نمایشگرهای داخلی همچنان در مقابل خراش بسیار آسیب‌پذیرند و لولاها نیز مستعد شکستگی یا فرسایش هستند. با توجه به قیمت بسیار بالای این گوشی‌ها (که اغلب بیش از ۲۰۰۰ دلار است) لزوم تمرکز بیشتر بر عملکرد و دوام آنها کاملاً محسوس است.
دورنمای دوام: بهبودهای به تعویق افتاده
شواهد کنونی حاکی از آن است که تغییر قریب‌الوقوعی در روند تولید گوشی‌های هوشمند به سمت و سوی افزایش دوام دستگاه‌ها به وجود نخواهد آمد. به نظر می‌رسد بازاریابی و فروش گوشی‌ها بر پایه طراحی و مشخصات فنی، بسیار ساده‌تر از تمرکز بر ماندگاری و کارایی عملی باشد.
کارشناسان بر این باورند که گوشی‌های بسیار بادوام تا چند سال آینده فراگیر نخواهند شد. تنها با در دسترس قرار گرفتن مواد فوق‌مقاوم و کاهش هزینه تولید آنها می‌توان انتظار داشت که این ویژگی (بدون افزایش چشمگیر قیمت) در طیف گسترده‌ای از دستگاه‌ها ادغام گردد.
